در میان منابع و مصادر احادیث طبیعتا منابعی وجود دارند که تعداد احادیث صحیح و موثق موجود در آنها بیشتر از دیگر منابع است ، اما این هرگز بدان معنا نیست که دیگر منابع ضعیف یا بی اعتبارند ، ظلم و البته اشتباهی که بسیاری از افراد در رابطه با کتاب شریف بحار الانوار مرتکب می شوند همین است .

شخصی در مورد حدیثی سوالی پرسید و گفت که (( سند این حذیث بحار است و بحار هم که اعتبار ندارد !! )) ، در واقع این پرسنده در یک جمله دو اشتباه فاحش مرتکب شده که نشان دهنده شدت سطحی بودن معلومات او دارد !

جواب او چنین است :

اولا : بین سند حدیث و منبع حدیث تفاوت است ، سند حدیث یعنی سلسله راویان حدیث ، در حالی که منبع حدیث به آن کتابی گفته می شود که این حدیث را نقل کرده یا ما این حدیث را از آن نقل می کنیم . با این تعریف به این می رسیم که اعتبار یا عدم اعتبار منبع حدیث ربطی به اعتبار یا عدم اعتبار سند حدیث ندارد و این امری است که متاسفانه بر بسیاری از تازه کاران پوشیده است .

ثانیا : کتاب شریف بحار الانوار یک منبع حدیثی دست اول نیست و اصولا کسی که با روش و منهج مرحوم علامه در کتاب شریف بحار آشنایی داشته باشد ، به خوبی می داند که اساسا بکار بردن کلمه اعتبار یا عدم اعتبار در رابطه با کتاب شریف بحار ، اشتباه است . و روش کتاب بحار به گونه ای است که اصلا معتبر بودن یا نبودن به خود کتاب بر نمی گردد .

چرا که خود مرحوم علامه مجلسی در مقدمه کتاب شریف بحار الانوار چنین می فرماید که قصد ایشان از جمع آوری این کتاب این است که تمام آثار حدیثی شیعه به غیر از کتب اربعه را جمع آوری و باب بندی کنند تا خواننده و محقق راحت تر و آسان تر بتوانند به احادیث دسترسی پیدا کنند .

پس نکته اول در باب این کتاب شریف این است که این کتاب اساسا جمع آوری است و مسئله اعتبار یا عدم اعتبار به آن مصدر اصلی برمیگردد که علامه از آن نقل می فرمایند ، نه به خود کتاب بحار .

و نکته دوم اینکه نقل شدن در بحار نه دلیل بر اعتبار است و نه عدم اعتبار ، بلکه بحار فقط یک منبع است و علاوه بر مطالعه ی یک حدیث در این کتاب شریف باید به سند آن نیز مراجعه نمود و سند را در جای خود بررسی کرد .

این مختصر در واقع گزیده و چکیده ای بود از یک ترم تدریس کتاب بحار !

روابط عومی هیئت محبان سیدالکریم (ع)